Yönetmen Paul Greengrass taraf olmadan, mümkün olabilecek bir yansızlık içinde olaya kamerasını doğrultuyor..
Müslüman teröristlere neredeyse "sıcak" denebilecek bir yaklaşım gösteren yönetmen, onları birer canavar olarak değil, haliyle heyecanlı, telaşlı ve tam anlamıyla inançlı birer "insan" olarak gösteriyor..
Teröristler demişken, onları oynayan kişiler özellikle bizim için o kadar tanıdık, o kadar çevremizden tipler ve öyle sahiciler ki birer aktör olduklarını düşünemiyor, bu "canlandırma"ya şaşıyorsunuz..
Öte yandan rahatlıkla propagandaya ve vıcık vıcık "amerikancılık şovu"na dönüştürülebilecek bu trajik olayı yönetmenimiz, bir kahramanlık masalına da çevirmeden, gayet olgun bir dille sinemalaştırarak, 2006 yılının en iyi filmlerinden biri olarak sunmakta bize..
Nispeten durgun geçen ilk yarıdan sonra filmin ikinci yarısıyla birlikte gerilim yüklü bir heyecan fırtınası başlar ve -kaçınılmaz sona doğru- doruğa çıkıp, perdenin kararmasıyla da -her şey- nihayete erer..
Ah o perdenin kararması yok mu!.
Filmin kuşkusuz en gürültülü çekilesi sahnesinin adeta yumuşacık, sessiz ve simsiyah bir kadifeyle örtülüvermesi öyle ustaca ki..
O sessiz kadifenin beyninize inen bir balyoz gücünde olduğunu sinemadan çıktıktan sonra dahi uzun bir süre kendinize gelememenizden anlıyorsunuz..
Sonuçta Film, düşmekte olan uçaktaki -Amerikalı ya da Arap- herkesin kendince dua ederek dehşet içinde çırpınışları, masumun da teröristin de -gelinen bu aşamada- "zavallı insan" paydasında nasıl da birleştiğini kafalara çakıyor ama ne fayda!.
9 /10