Bin Jip :: Boş Evler Sessiz Aşklar

Önceden hiç tanımadığı insanların yaşadıkları evlerine kimse yokken, hırsız gibi girerek, gıyaplarında onların yaşamına -az ya da çok- duhul olan tuhaf bir adamın hikayesine hoş geldiniz..

Daha çok, uzun süreliğine tatile çıkan insanların boşalttığı evlere girerek, bir süreliğine orada yaşayan; bunun karşılığı olarak da, bu evlerde rastladığı bozulmuş ev aletlerini onararak, köşe bucağı temizleyip birikmiş çamaşırları yıkayarak
-kendince- borcunu ödediğini düşünen, genç bir adamdır kahramanımız..

Yine böyle bir ‘misafirliği’ sırasında, kaldığı evde yalnız olmadığını fark eder.. 
Bu kez evde, -her zamankinden farklı olarak- yardıma ihtiyacı olan genç bir kadınla karşılaşmıştır.. 

Kocası tarafından sürekli işkence gören, yaşı yaşına uygun, genç güzel bir kadındır bu..
İlk başta pek anlaştıkları söylenemese de bu iki insan giderek yakınlaşır ve -iki kelime dahi konuşmadan- gelişen birliktelikleri sonunda da sıra dışı bir aşkı yaşamaya başlarlar..

Önce ve gene Korece'den bahsetmek isterim.. 
Dünya üzerinde bilmediğim ancak duyduğumda az ya da çok tuhafıma giden bir sürü dil var; ama Korece'nin benim (belki de bizim) kulağıma bu denli komik gelmesi ilginç.. 
Bu dil, filmi izlerken kesinlikle bir yabancılaştırma efekti gibi..
Yakın zamanlarda gördüğüm Kore filmlerinin çokluğunu düşündüğümde bu durumu ne zaman kanıksayacağımı merak etmekteyim..
Enteresan olanı, gittikçe, sanırım bu dilin vurgusuna ya da musikisine bir müptelalık durumum söz konusu.. 
İlerde, bir filmin kalitesine bakmadan, sırf  Korece olduğu için izleyebilirim gibi geliyor bana..

Bin Jip (Boş Ev) öncelikle hikayesi ile çok farklı ve çarpıcı..
Her insanın (bu en azından kendim için geçerli) böyle bir deneyimi yaşamayı; yani başkasının evinde, 'başkası' olmadığında kısa bir süre yaşayıp, yakalanmadan orayı terk etmeyi hayal ettiğini ancak cesaret edemediğini sanmaktayım..
Kahramanımız işte bu cesareti (tabii filmde) gösteriyor ve müthiş acılardan -dünyevi çileden- geçerek sonunda kendisini bedeninden sıyırıp, ruhani bir yarı-hayalet olarak aşkına kavuşuyor..

Tam burada, eşine sarılan kadının aynı zamanda sevgilisiyle öpüşmesi sahnesinin unutulmazlığını söylemeden geçmeyeyim.. 

Üçü de öyle mutluydu ki nihayet karısına kavuşan(!) zorba kocaya bile sempati duydum..

Bu güzel filmden ilgimi çektiği için aklımda kalan şeylerin başında, esas çocuğun fırsat bulduğu her yerde dinlediği, pek etkileyici Arapça şarkı geliyor.. 
Bir Koreli'nin arabesk dinlemesi -hatta hastası olması- ilginç olsa gerek..
Ayrıca golfün, Kore’de neredeyse milli spor olmasına tanık olmak da göz yaşartıcı idi.. 

Bin Jip’in en hoşuma giden yeri ise "geleneksel evlerinde geleneksel yaşayan geleneksel Koreliler" sahnelerinde filme yansıyan huzur dolu atmosfer, dinginlik ve tertemizlik oldu ki ülkemizde onlara denk gelebilecek bir zümre aradım da bulamadım..

Küreselleşme karşıtı bir savı destekler niteliğiyle, modernleşmenin sonuçta konforlu bir yaşam sunsa da insanı bencil ve zorbaya dönüştürdüğünü anlatan; neredeyse hiç konuşmayan kahramanlara sahip olan Boş Ev, sinemanın görsel gücünü kullanmayı büyük bir ustalıkla başaran yönetmen Kim Ki-Duk'un en iyi filmlerinden biri..

9  /10