Eksik Sayfalar :: Plaza İnsanları Cehennemde

Sahibi şaibeli bir biçimde ölmüş bir büyük şirketin yönetim kurulu üyesi olan sekiz kişi, şirketin içini boşalttıkları iddiasıyla yargılandıkları süreçte, birileri tarafından -bi şekilde- bayıltılarak teker teker kaçırılır ve bir binaya kapatılır..

Her biri kendilerine ayrılmış bir odada uyanan ve sonra da bir salonda toplanan elemanlara, şirketlerini satın almış 'yeni patron' olarak kendisini tanıtan 'gizemli' bir adam açıklamalarda bulunur..

Onların, acımasız elemanların nöbet tuttuğu, yüksek teknolojiyle donatılmış bu 'iş yeri'nden çıkmaları söz konusu bile değildir; ama, yaşamaları için, Patron'un dediklerini yapmak zorundadırlar..

Burada yapacakları şey, her zaman yaptıklarından farklı değildir..

Mal satacak, para kazanacak ve bu para karşılığında da karınlarını doyuracaklardır..

Kendilerine verilen bir malı, yine kendilerine verilen telefon numaralarını arayarak satmaya çalışacaklar, başarırlarsa hayatta kalacaklar, başaramazlarsa..

Yaratılan bu durum adeta bir cehennem simülasyonudur..

Nerede olduklarını, neden burada olduklarını, kimler tarafından bu duruma sokulduklarını hiç bilemeyen bu insanlar için özel olarak hazırlanmış 'yarışma' başlamıştır..

Senaryoya da katkıda bulunan Ozan Çobanoğlu'nun bu ilk yönetmenlik çalışması, her ne kadar cehenneme benzese de aslında bir yaşam metaforu oluşturarak, hem birilerine bazı hatırlatmalarda bulunuyor, hem de hikâyesini sonuçlandırmaya yarayacak olan gelişmeleri sağlıyor..

Çok da kötü olmayan oyunculukları ve yönetmenliği, kopuk kopuk da olsa oluşturduğu gerilimiyle bu film, sinemamızda örneğine çok az rastlanan bir türe ve oldukça özgün bir senaryoya sahip, ilginç bir deneme..

Her zaman devreye girmeyen- iyimser bakışım, film hakkında böyle diyor; ancak, aynı senaryonun içerdiği mantık dışılığın fena göze battığını, doğallıktan uzak diyalogların -tüm ciddiyetine rağmen- kulağa komik geldiğini, gerilim yaratmak için -ses dahil- bir kaç koldan yapılan girişimlerin -genel olarak- başarısızlıkla sonuçlandığını, telefonla satış sahnelerinin sonu gelmeyen tekrarlarla ve gereksiz ayrıntılarla uzatıldıkça uzatılmasının insanı hayattan soğutacak düzeylere çıktığını da söylemek zorundayım..

Bu arada kimse kusura bakmasın, "İnsanları 'çaktırmadan' soyan sermaye sahipleri iyidir hatta masumdur; ama, onları şirketinin içinden -hemen hemen aynı yöntemle- tırtıklamaya çalışarak zarara uğratan 'uyanık' elemanlar kötüdür hatta cehennemliktir," mesajına katılmam da mümkün değil..

Kapitalistin ahlâkı mı olur allasen!.

O değil de, konusu ve olaya bakış açısı sebebiyle gerçekçi yapısını 'tavizsiz' oluşturması gereken filmin, 'inandırıcılık' bağlamındaki başarısızlığı, onun etkisizliğini de hazırlayan en önemli unsurdu..

O da değil de, filmin en güzel şeyi, her göründüğü sahnede içimize huzur, gönlümüze doyumsuz bir ferahlık bahşeden Tuvana Türkay hanımdı..

Kendisini saygıyla selamlıyorum..