Eğer başarı, seyirciyi dehşetten irkiltmek ise bu iki saatlik filmden -bir takım özel işlemlerden sonra- elde edeceğimiz 'konsantre irkiltme' miktarının, daha yeni DVD'den izlediğim Michael Haneke'nin Caché'sindeki bir saniye süren boğaz kesme sahnesinin beni oturduğum koltuktan zıplatma katsayısının epeyi altında kaldığını söylemek istiyorum..
Bunu -kendimce- böyle ortaya koydum deyu birilerinin emeğine ya da milyon dolarlarına ayıp etmiş oluyor muyum?.
Oluyorsam da gerçek böyle ama.. Ben ne yapayım!.
Yanlış anlaşılmasın.. Tekrarlıyorum: Burada amaç, eğer sadece dehşete düşürmekse ki bunun büyük oranda böyle olduğu anlaşılıyor; öyleyse iki saatlik bu gürültüyü, bu hengameyi ben niye çektim?.
Ya da polemiğe daha yatkın bir başka soru: Hulk mı yani Marvel Comics mi büyük, yoksa Haneke mi?.
Bu durumun, korku filmlerinde de aynı şekilde çalışan mekanizması şöyle bir işlev arz ediyor (En azından ben de vuku bulanı böyle):
Tüm film boyunca süren patlama, çatlama ve parlamalar gözlerimi ve kulaklarımı taciz ettikçe ben onlara garip bi şekilde alışıyorum..
Perdede -adeta- kopan kıyamet, bende zamanla bir nevi zırh oluşturuyor ve bu durum, olan bitenden hiç etkilenmemeye kadar da gidiyor..
Kan banyosu halindeki korku filmlerinde nasıl bir yerden sonra artık bütün o kanların, benim için, patates kızartması üzerindeki ketçaptan bir farkı kalmıyor; perdede olup bitenler artık olsa olsa sadece midemi bulandırıyorsa, burada da aynı şey oluyor:
Bütün o kavga, gürültünün ve patlamaların dozajı öyle bir seviyeye geliyor ki bütün bunların üzerimdeki etkisi kuru bir gürültüden öteye gidemiyor..
Bu durum, aklıma şöyle bir soru getirmiyor da değil: Bu 'doz aşımı' nedeniyle oluşan 'negatif etkilenme' yoksa sadece bana mı mahsus?.
Hadi bakalım.. Mevcutları yetmezmiş gibi bir kendimden şüphelenme kaynağı daha..