Eski bir Kasımpaşa çocuğu olarak gittim gördüm ki pek değişen bir şey olmamış..
Bizim zamanımızdan tek farkları artık olmayan boş arsalar..
Semtin parkında, futbol ya da basket sahası gibi oyun alanlarında toplanan yığınla çocuğun küçük bir kısmı bu yetersiz sahalarda maçını oynarken; büyük bir bölümü de çevrede kendilerine göre takılıp, icat ettikleri oyunlarla debelenip duruyorlardı..
Bu çocuklar -bilen bilir- öyle kaliteli semtlerde oturan apartman çocuklarına (Bizim zamanımızda adları "muhallebi çocuğu" idi) falan benzemez..
Bunlar sabah evden çıkıp, hava kararıncaya, belki daha geç saatlere kadar içeriye girmeyen, sürekli devinim halinde çocuklardır..
Onlar, yabancılardan pek çekinmeyen, neşeli, sıcakkanlı, kıpır kıpır insan yavrularıdır..
İlk defa gittiğim bu semtte işte -aynen- böyle çocuklarla karşılaştım; büyük bir çeviklikle kimi ağaçlara, kimi tel örgü duvarlara tırmanıyor, bazıları da gruplar halinde bir takım oyunlar oynuyorlardı..
Elimdeki makinayla dikkatlerini çekmiş olacağım ki, bu çocuk yığını daha da bi hareketlendi ve özüme doğru yönelerek neşeyle çevremi sardılar..
Ben yoruldum fotograf çekmekten, onlar karşıma geçerek türlü hallere girip poz vermekten yorulmadılar..
Az önce aralarına kattıkları ben, her zaman oynadıklarından farklı bir oyunun değişik bir oyuncusu, daha doğrusu, elinde objektifle ortada debelenen bir oyun objesinden ibarettim onlar için..