Şehir içinde yolculuk ederken kullanılan belediye ya da no-belediye otobüslerinde, tüm koltuklar ve de kanepeler neredeyse dolu olduğu halde yanına hiç kimsenin oturmadığını fark eden, -bencileyin- hassas bir ademin bünyesinin, bu durumdan nasıl etkilendiğini hiç düşündünüz mü?.
Çoğunuzun, şu yazdıklarıma, bir anlam veremeden, "ne diyor lan bu lavuk" bakışlarıyla baktığını görür gibiyim..
Serzenişte bulunmakta ya da daha ileri gidip küfretmekte haklı olabilirsiniz; ama gelin, bir de beni dinleyin..
Bu durum, rahat bir yolculuk sunduğu için önceleri hoşuma giderse de; bir kaç durak daha geçtiği halde, hâlâ yanıma birinin oturmaması, özümü bir hayli işkillendirir ve giderek de şahsımı basbayağı mutsuz kılıp, bunalıma dahi sürükler..
İlk zamanlarda, hoş bir kızın yanıma oturmasını hayal ediyorken, artık, en odunundan, kıllı bir herife bile razı olurum ki, yazık diil mi kardeş bana?.