Gece Hayvanları, burada ve şu anda bir hikaye tarafından tüketilen ve hikayeyi tüketirken geçmişiyle bugünü arasında sıkışıp kalan bir kadını konu alıyor.
Yapımcı, Austin Wright’ın 1993 kitabı Tony and Susan’ı sinemaya uyarlarken kendisini bir kez daha hem senaryoya hem görüntüye eşit yoğunlukta odaklanırken bulmuş.
Ford şunları söylüyor; “Yazmak, film yapımının en sevdiğim yanlarından biri. Senaryo aşamasında süreç tamamen tekil. Film de bu noktada sadece benim zihnimde, en mükemmel şeklinde var oluyor. Yazarken karakterlerle ve dünyalarıyla ilgili görüntüleri toplayarak başlarım. İç mekanlara, lokasyonlara, yarattığım karakterlerin farklı dünyalarında yaşayan gerçek insanlara ait görüntüler ararım. Sonra yazmaya başlarım ve genelde fotoğraf araştırmasında karşılaştığım detayları senaryoya aktarırım. Karakterlerimizin Gece Hayvanları’nda yaşadığı dünyalar benim son derece aşina olduğum dünyalardır. Teksas ve New Mexico’da büyüdüm ve hikayenin Batı Teksas’ta geçen kısmını yazmak benim için çok kolaydı ve Susan’ın Los Angeles’ta yaşadığı, bir şekilde arıtılmış dünya da benim için çok tanıdıktı. Her sesi ve görüntüyü gözümde canlandırırım ve genelde neredeyse film kareleri şeklinde yazarım.”
“Gerçekten çekim aşamasına geldiğimizde genelde yakalamak istediğim detayların çoğunu çözmüş olurum. Güçlü bir yapım ekibiyle, güçlü oyuncularla çalışmanın güzelliği de çekimler sırasında benim hayal edemediğim spontan şeylerin yaşanmasıdır ve bunlar nihai ürünü çok daha zengin ve detaylı kılar. Çekim sırasında açık fikirli olmak ve bir şeylere yeni bir gözle bakmaya çalışmak önemlidir. Genelde çalışma masama yazmak için oturduğumda hayal ettiğimden farklı olsalar da çoğu zaman asıl an ve performans, filmin katmanlarına ve karmaşıklarına büyük katkıda bulunur.”
Sadece hikaye içinde hikaye olmayan, aynı zamana insan arzusunu, hırsını ve hoşgörüsünü inceleyen bu hikayeyi anlatma arayışında Ford, hem yönetmenlik, hem de senaryo yazarlığı yeteneklerini ilk filminden daha büyük bir oranda çalıştıracağını fark etmiş.
A Single Man, önceki yıllara geri dönüşlerle 1962 yılında geçse de büyük oranda bir adamın dünyasını anlatıyordu.
Buna karşın Gece Hayvanları, üç karakterin serüvenine, birbirleri arasındaki yolları kapatarak köprüler kuruyor.
Tony and Susan’ı Gece Hayvanları için senaryoya aktarırken modern yaşam tarzı sahneleri, başroldeki Susan Morrow karakterinin ne kadar kayıp ve izole olduğuna dair aşırı uçları gözünde canlandırmasına yol açmış.
Şunları söylüyor; “Bir film yaparken benim nihai amacım stil değildir. Özü olmayan bir stilin içi boştur. Ancak stile de çok dikkat ederim çünkü karakterlerle ve hikayeyle ilgilidir. Setler ve kostümler, sadece izleyicileri bilgilendirmekle kalmaz ayrıca oyuncuların rolü tam olarak içselleştirmesine de yardım eder. Tonun sürekliliği de benim için önemlidir ve uyumlu bir dünya yaratmak için o görüntüler, biçimsel bir şekilde yakalanarak hem filmin müziğiyle hem de ses tasarımıyla birlikte çalışır.”
“Ben bir filmin binlerce kelime söylediğini ve sinemanın gerçek bir görsel araç olduğunu düşünürüm. Bence bir film sessizce oynamalı ve sözcükler ve dil ancak hikayeyi devam ettirmek gerektiğinde kullanılmalıdır. Bununla birlikte bana çok uzun sahneler yazdığımızı söylerler. Bu daha önce dikkatimi çekmeyen bir şey ama bence karakterler arasında bağ kurma arzumdan kaynaklanıyor. Hayatta güzel bir sohbetten daha çok sevdiğim hiçbir şey yoktur. Bu yüzden de hiç düşünmeden izleyicinin hiç konuşmadan bir şey yapan birini izlediği, araları diyalogların serpiştirildiği sahneler yaratma eğilimindeyim.”
Uyarlama süreci biraz zaman almış. Sonunda nihai senaryosu kitaptan uzaklaşmış.
Ford şöyle anlatıyor; “Tony ve Susan adlı kitap çok güzel yazılmış. Müthiş bir hikaye. Kurgu eser aracılığıyla anlatılan ahlaki bir kinaye, kitap içinde kitap kavramının yeni ve orijinal olduğunu düşündüm. Okuduğum anda sevdim ve çok güzel bir film olacağını düşündüm. Fakat uyarlaması çok kolay bir kitap değildi ve nasıl yaklaşacağıma karar vermem uzun zaman aldı. Kitapla film çok farklı şeyler ve bir kitabın edebi yorumu genelde beyaz perdede iş yapmaz. Bana göre kitabın bana hitap eden temalarını almak ve daha sonra onları ekranda abartmak ve incelemek önemlidir.”
Bu açıdan Gece Hayvanları, bazı hikaye unsurlarının orijinal olmasına ve ortam aslında kitaptan tamamen farklı olmasına rağmen kitaba sadık kalmış.
“Tony and Susan, büyük ölçüde Susan’ın kafasının içinde geçen içsel bir monologdur. Kitapta aklında olduğunu ifade ettiği duygularını aktarmak için sahneler yaratmam gerekti. Ama duygularını film boyunca bir dış ses olarak kullanmadan anlayabilmemiz için görsel olarak yaptım. Ayrıca Edward’ın romanı, kitapta biraz belirsizdir ve ekranda net olması için abartılması gerektiğini düşündüm.” Diyor.
Şunları ekliyor; “Daha kullanışlı bir not olarak da kitabın mekanı da değiştirildi. Bunun bir nedeni de kitabın, cep telefonlarının yaygınlaşmasından önce, 90’ların başında yazılmış olmasıdır. Hikayeyi, cep telefonunun çekmediği farklı bir mekana taşımasaydım kitabın merkezindeki suçun yöntemi bugünün cep telefonları ve çevirim içi iletişiminde geçemezdi. Hikayeyi Batı Teksas’a taşımayı seçtim. Orijinal hikaye kuzeydoğuda geçiyor. Çünkü Batı Teksas’ta cep telefonunun çekmediği yerler olduğu düşünülebilir. Ayrıca dünyanın iyi bildiğim yerlerinden biridir. Eski “Bildiğin konuda yaz” deyişini benimsiyorum. Tony and Susan adlı kitapta Edward Sheffield ‘kimse kendisiyle ilgili olmayan bir şeyi yazmasın.” Der. Ben de buna filmde yer vermeyi seçtim, çünkü bu ifadeye katılıyorum. Her şeyi kendi varlığımızın filtresiyle görürüz.”
“Edward, Gece Hayvanları adındaki kurgu romanını yazdığında, aslında Susan’la olan geçmişindeki detaylarından ve duygularından faydalanmaktadır. Edward’ın açıkça, Susan’la hayatı ve Susan’ın kendisine yaptıklarının sonucunda hissettikleri hakkında kişisel bir hikaye yazdığını vurgulamak istedim. Örneğin geri dönüşlerden birinde, Susan’ı, Edward’ın kısa hikayelerinden birini okurken görürüz. Hikayeden sıkılır ve Edward yıkılır. O sahnede kırmızı bir koltukta uzanmıştır. Bunun Edward’ın zihninde iz bıraktığı açıktır, çünkü romanında Susan’ı temsil eden karakteri öldürmeyi seçtiğinde, onu kırmızı kadife bir kanepeye koymayı seçer.”
“Romandaki katil, 70’lerden, yeşil bir Pontiac GTO kullanır ve Susan’ın, Edward’ı terk ettiği geri dönüş sahnesinde aynı araba görülür. Birlikteki hayatlarından detaylar, Edward’ın kurgu hikayesi boyunca dağıtılmış ve Edward’ın bilincinde yer etmişlerdir. Aynı anlayışla, benim hayatımdaki birçok şey de film için senaryoya girdi.”
Ford şunları söylüyor; “Beni kişisel olarak etkileyen filmdeki temalardan biri de kültürümüzdeki erkeksiliğin incelenmesidir. Kahramanlarımız Tony ve Edward, kültürümüzün genelde beklediği basmakalıp erkeksilik özelliklerini taşımazlar. Ama sonunda ikisi de zafer kazanır. Teksas’ta büyüyen bir erkek olarak ben klasik bir erkek değildim ve bunun acısını çektim. Tony ve Edward karakterleriyle empati kurdum ve onların azmi bana hitap ediyor.”
Anlatımın ileri hareketi, hikaye içinde hikaye gerçekten sürükleyici.
Geçmişe bakıldığında, insanı içine alan bir sinema deneyimi olarak kopyalanacak gibi görünür.
Filmi götüren karakterlerin, olaya son verme ihtiyaçlarıdır. Kimi çabalarını, daha biz onları görmeden harekete geçirmiştir. Kimi sözde bir ani gereklilikle yakalamaya çalışmaktadır.
Üç ana karakterin görünüşlerinin ve kararlı eylemlerinin tam etkisini nakletmek, Ford’un A Single Man filminde üstlendiği bir şey olmuş.
Gece Hayvanları’nda üç ana karakteri canlandırma görevi, ikisi de izleyicilerin ilgisini kazanmış ve çeşitli duygulara erişebilme performansını kanıtlamış iki baş karaktere gitmiş.
Ford, Oscar adayı Amy Adams’la “duyguları diyaloglar olmadan sadece yüzü ve anlamlı gözleriyle aktarma konusundaki göz alıcı yeteneği nedeniyle” ilgilenmiş.
“Amy, gerçekten harika bir oyuncu. Gözlerinde saf ve gerçekçi olduğu hissedilen bir şey var. Susan karakterinin sempatik olmasını istedim. Susan’dan nefret etmek çok kolay olurdu, çünkü filmde kendisinin de dediği gibi ‘her şeyi var’ ama yine de mutsuz biri. Hayatta gerçek doğasına zıt bir yol seçmiş. Bir anlamda yetiştirilme tarzından ve kültürümüzde kadınlardan beklenilenlerden dolayı bir kurban.”
“Susan’ın karakteri, filmin büyük bölümünde okuyor ve okuduklarına sessiz bir şekilde tepki veriyor. Burası benim için Amy’nin inanılmaz yeteneğinin öne çıktığı yer. Performansında çok içten. Susan’ın acısına, ondan nefret etmemiz yerine bizim de empati kurmamızı sağlayacak şekilde erişebilmeyi sağladı. Susan’ı canlandırması çok ince ve detaylı ve birçok yönden filmdeki en zor roldü, çünkü o karakterin hissettiği acıyı iletmek için büyük el, kol hareketlerine ve hatta dile bile güvenemedi.”
The Master ve American Hustle filmlerindeki rollerinde görüldüğü gibi Adams’ın izleyiciyle özdeşleşmeyi sürdürürken karakterlerini gri tonlarına yönlendirmesi için Ford şunu söylüyor; “Susan karakteri, yüzeyde sakin ve kontrollü görünürken, birçok karmaşık duygu katmanı barındırıyor.”
Adam şunları söylüyor; “Ben belli bir yaştayım bu yüzden hayatınızda belli bir yaşta, düşünceli olmayı, seçenekleri değerlendirmeye başlamayı ve hangi seçeneklerin ileri taşınacağını düşünmekle bağ kurabiliyorum. Susan’ın bu yönünü ve yalan yüzünden yanma duygusunu anladım. Olmak istediği kişiyle olmayı seçtiği kişi arasındaki çatışmayı asla aşamıyor."
Şunları söylüyor; “Bu karakterle deneme yapma fırsatını elde ettiğimi hissettim. Sette Tom, kameranın uzun süre çalışmasına izin veriyordu. Bazen kendinizi çok düşünüyorsunuz, ama sonra onu aşıp harika bir şeye yol açmak için mücadele etmeniz gerekiyor. Bu yüzden yönetmenler genelde bir oyuncunun mücadele ettiğini gördüklerinde “kes” komutunu verirler. Ama Tom, bunun bizi yoğun duygusal anlara taşıyacağını biliyordu.”
Daha önce birbirlerinin karşısında rol yapmamış olsalar da Ford, bir başka Oscar adayı olan Jake Gyllenhall’ın Adam’la iyi bir çift olacağını düşünmüş.
“İki tanınmış ve çok güçlü oyuncunun hem 20’li, hem de 40’lı yaşlarındaki karakterleri canlandırmasının inandırıcı olmasının zor olacağını düşündüm. Jake ve Amy bu yeteneğe sahip. Gençlikleriyle daha olgun yaşları arasında davranışlarındaki ve konuşmalarındaki ince değişiklikler çok ustacaydı. İkisi de bunu çok güzel bir şekilde başardılar.”
Yapımcı Gyllenhaal’ın, hikaye içindeki hikayenin zorlu sahneleri için çaba göstereceğinden de eşit derecede eminmiş.
“Edward/Tony için Jake’i düşündüm; çünkü Jake’in rollerinde aldığı risklere hayranım. Bu zor ve çaba isteyen bir roldü. Jake’in muhteşem bir iş çıkaracağını düşündüm ve kesinlikle pişman olmadım."
Gyllenhaal, Ford’un senaryosunu okuduğu zamanla ilgili şunları söylüyor; “Kendimi son derece etkilenmiş ve sarsılmış buldum. Senaryo, birçok yönden kalp kırıklığı yaşamanın nasıl bir şey olduğunu aktarıyordu. Ayrıca nasıl algılanmak istediğimizi ve kendimizi başkalarına nasıl sunduğumuzu ve bundan dolayı da gerçekte kim olduğumuzu ve birinin asıl gerçeğinin ne olduğu sorularını ele alıyor. Tom’un estetiğin dürüstlükten baskın geldiği düşüncesiyle mücadele ettiğini hissettim. Film yapımı da, bunu ifade ettiği bir araç. Tom bana kamera önünde hassas olmak için ihtiyacım olan muazzam bir alan ve sessizlik verdi. İnanılmaz detay odaklıdır.”
Teğmen Bobby Andes ve Ray Marcus’un önemli yardımcı rolleri, hukukun farklı uçlarını temsil ediyor ve sırasıyla Oscar adayı Michael Shannon ile İngiliz oyuncu Aaron Taylor-Johnson tarafından canlandırılıyor.
Her iki oyuncu da, çok yönlülükleri nedeniyle Ford tarafından seçilmiş.
Bu ikisinin de farklı dönemlerden ve ülkelerden gelen karakterlerin içinde yok olmalarına olanak veren bir özellik.
Öyle ki izleyiciler bu oyuncuları daha önce nerede gördüklerini hatırlamayabilir. Ford şöyle anlatıyor; “Bu özellik, bu adamları tam olarak canlandırmak için önemliydi. Karakterler sadece Susan’ın okuduğu müsveddede yer alıyor olabilir, ama canlandırmaların hayal gücünü yakalaması ve izleyicinin dikkatini çekmesi gerekiyordu.”
Shannon şunları söylüyor, “Romandaki bir karakteri canlandırma fikrine bayıldım. Tony ve Bobby’nin, yazar Edward’ın iki yönü olduğunu düşünüyorum. Bobby, klasik, ikonik bir karakter. Ona benzeyen karakterlerle ilgili referans verebileceğim uzun bir liste olabilir. Sahip olduğu özelliklerden bazıları bilinçaltından geliyor. Adalet sağlamak konusunda inatçı. Uzun yıllar kötü insanlarla uğraşmış, birçok hayatın kötü bir şekilde etkilendiğini görmüş. Bu yüzen Tony’nin bu suçları işleyen adamlarla yüzleşecek gücü bulmasına yardım etmek istiyor.”
Gyllenhaal şunları söylüyor; “Michael’la çalışmak bir zevk. Bobby yorumunu izlemek olağanüstüydü. Çünkü Bobby ile Tony’nin durumu son derece ciddi. Ama Michael yine de birçok sahneye ironik bir özellik getirdi. Bu da gerçekten hoş oldu.”
Shannon şunları söylüyor; “İnsanlar ‘bir Tom Ford filmi’ diye duyduğunda herkesin smokinlerle dolaşacağını düşünebilir. Bobby ‘şık’ olmayı düşünmüyor. Sadece sigaraları ve bir silahı var. Jake, korkusuz bir oyuncu. Bir çekim daha yapmak isteyen biri. Bu hoşuma gidiyor, çünkü ben de öyleyimdir. Aaron, karaktere bürünür, sabaha makyaj karavanına heyecanlı, yerinde duramayan bir halde geliyordu. Ray’i canlandırmak için çılgın bir enerjiyle dolu olurdu”
Taylor-Johnson şunları söylüyor, “Senaryoyu okudum ve ‘Bunu nasıl yapabilirim bilmem’ diye düşündüm. Bu karakterle bağ kuracağım hiçbir yön yoktu. Sonra Tom’la bir araya geldim. Ray’i ekranda nasıl görmek istediğini dinledim ve bu mücadeleye girmek için ona güvendim. Amerikan tarihindeki seri katillerle ilgili belgeseller izlemeye ve okumaya başladım. Daha önce hiç Teksas aksanı yapmamıştım. Diyalekt koçumuz Michael Buster, insanların Teksas aksanı olarak düşündükleri konuşmadan uzak bir tını yakalamama yardım etti.”
“Çekimler çok zordu ve bazen kontrol edilemeyen bir şeyle bağlantı kuruluyordu. Tom, rahattı. Bir karakterin saçından, ayakkabısına, tırnaklarına kadar tüm detayları düşünmüştü. Ama yine de sahneleri götürenin performanslar olduğundan emin olmak istiyordu.”
Oyuncu kadrosunu başarılı oyunculardan oluşan yardımcı oyuncular tamamlamış.
Setteki bazı oyuncular sadece bir ya da iki gün kalırken Ford, rollerini vurgulamak için onlarla birlikte çalışma fırsatı bulduğu için memnun.
“Böyle güçlü yardımcı oyuncularım olduğu için son derece şanslıydım. Bence Armie Hammer muhteşem bir iş çıkardı ve Hutton Morrow karakterini çok doğru bir şekilde yakaladı. Andrea Riseborough ve Michael Sheen modern çift Alessia ile Carlos’u yazarken tam hayal ettiğim gibi canlandırdı. Daha kısa sahnelerde bize bu iki kişinin kim olduklarını aktardılar ve Amy’nin karakteriyle özel bir bağ yaratarak Susan’ın dünyasını ve özel hayatını anlamamıza yardım ettiler.”
“Laura Linney’nin performansı, bana göre muhteşemdi. Amy ile Laura’nın restoranda birlikte oynadıkları sahneyi izlemek harikaydı. Isla Fisher çarpıcı, dramatik bir performans sergiledi. İzleyicileri şaşırtacağını düşünüyorum, çünkü onu genelde komedi rollerinde görürüz ama aslında o çok güçlü bir dram oyuncusu. Karl Glusman, farklı, ürkütücü bir performans sergiledi. Kendi karakteri ve kişiliği de rolden daha uzak olamazdı. Bu da benim için güçlü bir oyuncu olduğunun göstergesi. Ellie Bamber, sadece harika, genç bir güzellik değil aynı zamanda güçlü bir oyuncu ve India’yı bana göre dikkat çekici bir biçimde gerçekçi canlandırdı. Masumiyeti, suçu daha canlı kılıyor. Rob Aramayo da Turk rolünde bence muhteşem bir performans sergileyen genç bir oyuncu.”
Kostüm tasarımcı Arianne Phillips şöyle anlatıyor; “Bir noktada, Tom’a ‘bu sahne için arka plan figüranları hakkında görüşmek istiyorum.’ Dedim. O da ‘Aslında onlar ön planda. Çünkü kamerada gördüğümüz herkese tıpkı repliği olan bir oyuncu gibi özen göstermeliyiz.’" Dedi.
Senaryosu karakterleri çok özgün mekanlarda konumlandırdığı için, özel mücadelelerden bağımsız olarak mekan arayışı da ayrı bir önem taşımış.
Çevrenin, karakterin yaşam tercihlerini geliştirmesi ve bazen de hakkında yorum yapması gerekiyormuş.
Teksas sahneleri Mojave, California ve civarında çekilmiş.
Los Angeles mekanları arasında Bel Air, Holmby Hills, Malibu, Pasadena ve Beverly Hills yer alıyor.
Susan ile Edward’ın geçmişteki halleri, ikna edici ve şaşırtıcı bir biçimde, New York’un dokunaklı ve kasvetli Wilshire Bulvarı’nda çekilmiş.
Modern Los Angeles sahnelerinde iç mekanlar, Susan’ın dünyasının büyük bölümünü tanımlamış.
Ford, bunları geliştirmek için prodüksiyon tasarımcı Shane Valentino’yla çalışmış.
Beginners ve Straight Outta Compton’da farklı yaşam ve çalışma alanlarını belirgin bir şekilde inceleyen Valentino, Ford tarafından bu ve başka zorlukları üstlenmek üzere seçilmiş.
Çünkü ikisi aynı kültürel ve görsel referansları paylaşıyorlar.
Ford şunları söylüyor; “Sahne ve benim bağ kurma şeklimiz oldukça komik. Birkaç ajanstan prodüksiyon tasarımcılarının listesi vardı ve web sitelerine bakarak listede ilerliyordum. Benim reklam görsellerimi ve hatta kendi çektiğim bir fotoğrafı içeren bir sayfaya denk geldim. Sayfadaki tarzın benim TOM FORD markam için kullandığım reklam tarzına çok uygun olduğunu fark ettim ve o anda “Kim bu adam? Onunla tanışmam gerek.” Dedim. Telefonu aldım ve Shane’i aradım. Los Angeles’taki ofisimde görüşmek üzere bir randevu ayarladım. Hemen bağ kurduk ve neredeyse özel bir dille konuşmaya başladık. Gerçekten de aynı zevklere sahiptik. Eski bir arkadaşımmış gibi hissettim. Yollarımızın bir şekilde daha önce kesişmediğine inanamadım. Filmde olağanüstü bir iş yaptı ve onunla yakında tekrar çalışmak için sabırsızlanıyorum.”
Fiziksel ve psikolojik dönüşleri dinamik bir biçimde yakalayan, Oscar adayı görüntü yönetmeni Seamus McGarvey olmuş.
Hem epik hem de kişisel filmlere hiç yabancı olmayan görüntü yönetmeni çekimleri, McGarvey’nin bir çekimde ne zaman abartılı ne zaman daha kişisel olacağını hissedeceğini düşünen Ford’la birlikte planlamış.
Ford şunları söylüyor; “Seamus son derece yeteneklidir. İnce ve hızlı bir gözü vardır. Çalışmalarına yıllardır hayranım ve bence bugün çalışan en iyi görüntü yönetmenlerinden biridir. Ortak arkadaşlarımız var ama daha önce hiç tanışmamıştık. Londra’daki ofisimde oturduk ve o kadar rahat bir şekilde saatlerce konuştuk ki birlikte çalışmamız gerektiğini anlamıştım.”
McGarvey şunları söylüyor; “Tom ve ben aynı tür görüntülerden ve aynı tür filmlerden keyif alıyoruz. Film vizyonu, birlikte yaptığımız ilk toplantıdan itibaren netti. En başından itibaren filmin her üç bölümüyle ilgili fotoğrafik şablonlardan ve formalardan söz ettik. Çok duyarlı bir yönetmen ve bu benim için harika, çünkü her kareye odaklanabiliyorum. Kameranın rahatsız edici ve gözlemsel bir biçimde hareket etmesinden dolayı Susan’ın dünyasını bir simetriye ve bütünlüğe sahip olarak gördük. Tony’nin hikayesi için daha hissedilir ve dokulu olmasını istedik. Filmin tamamını selüloitle çektik. Böylece o görüntülerin dokusunu artırabilir, o bölüme gerçek bir doku verebilirdik. 1997 bölümünde başka bir renk tonu vardı. Sakin romantik günleriyle, orada yumuşak renklerle bir nostalji vardı.”
Ford şunları söylüyor; “Seamus, büyük bir yetenek olmasının yanı sıra sette çok sakin ve iyidir. Herkese karşı saygılıdır ve bütün ekibin sevgisini ve oyuncuların güvenini kazanır. Gece Hayvanları’nda görüntü yönetmeni olduğu için onur duyuyorum.”
Taylor-Johnson şunları söylüyor; “Bu benim Seamus’la dördüncü filmim. Onu hep takip ederim! Çok hoş ve güzel bir insandır. Onunla emin ellerde olduğunuzu bilirsiniz. Tom ve Seamus arasındaki dinamik burada son derece sinematik bir sonuca yol açtı.”
Ekibin diğer üyeleri de A Single Man’de Ford’la birlikte çalışmışlar.
Kostüm tasarımcı Arianne Phillips, besteci Abel Korzeniowski ve editör Joan Sobel, Gece Hayvanları için yeninden bir araya gelmek üzere çalışma programlarını ayarlamışlar.
Ford şöyle anlatıyor; “Film, etrafında güvendiğin insanları tutmakla ilgili ve ben de bu kurala uyarak yaşarım. Her gün işe gelmeyi keyifli kılan, harika ve yetenekli insanlarla çalıştığınızda, bunu onlarla neden tekrar tekrar yapmak istemeyesiniz? Joan, Arianne ve Abel’le daha birçok film yapmayı umuyorum. Çünkü her biri yaptıkları işte muhteşemler ve çok güzel insanlar.”
A Single Man’de BAFTA adaylığı alan Phillips içinse şunları söylüyor; “Kusursuz bir gözü var. Kendimi sık sık Arianne’e onun performansıyla, çekim açılarıyla ilgili sorular sorarken buluyorum. Çünkü sadece yetenekli bir kostüm tasarımcı değil, ki bana göre en iyilerinden biridir, aynı zamanda çok iyi bir anlayışa ve zevke sahiptir. Fikirleri benim için her zaman paha biçilmezdir.”
Phillips şunları söylüyor; “Birçok yönetmen kıyafetlerin ve kumaşın kalitesinden ve ne anlama geldiklerinden söz edemez. Bu sohbeti, ilgili bir yönetmenle yapabilmek muhteşem. Tom, giydiklerimizle kişiliğimiz arasında bir ilişki olduğunu anlıyor.”
"Shane Valentino ile görsel referansları paylaştık. Susan için renkleri nasıl kullanacağı kararı uzun uzun görüştüğümüz bir konu oldu. Evindeki daha yoğun sahnelerde, siluetlerle çok çalıştık. Tom’un senaryoda ve diyaloglarda Susan hakkında verdiği birçok zengin karakter ipuçları vardı.”
Adams şunları söylüyor; “Daha önce yaptığım hiçbir filmde bundan daha güzel bir gardıroba sahip olmadığımı söyleyebilirim.”
Korzeniowski, A Single Man’de Altın Küre adayı olmuş ve Barok televizyon dizisi Penny Dreadful’un üç sezonunda da besteci olarak görev almış.
Ford şunları söylüyor; “Abel ve benim, Bernard Herrman tarzında zengin, klasik film müziklerine ortak bir sevgimiz var. Ayrıca Philip Glass’ın minimalist eserlerini de seviyoruz. Müzik zevkimiz aynı. Abel, bugün yaşayan diğer film bestecilerinden farklı olarak cesur ve dramatik eserler yaratıyor. Sinemada müziğin önemi hafife alınamaz. Çünkü bir sahnede gerilimi ya da duyguyu dönüştürücü bir şekilde artırabilir. Abel, benim için dahi bir bestecidir."
Yapımcı, Gece Hayvanları’nın sadece zorlayıcı ve beklenti dolu bir yolculuk değil ayrıca içe bakan bir yolculuk olmasından memnun.
Beklentisi, izleyicinin “birden fazla karakterle bağ kurmaya açık olması” yönünde.
Filmin mmknmrtb notu : 8 / 10